28 juni 2010, "the longest day"

Na nog twee dagen rondgebanjerd te hebben in Belgrado zijn we op maandag 28 juni huiswaarts getrokken. Om klokke 9 stond Gianni van 'Touristinfo' voor deur van Hotel Prag. Ben even vergeten of we gemeld hebben dat we de laatste twee nachten in Belgrado echt rust wilden hebben, dus verhuisd zijn naar Hotel Prag twee straten verderop.

Fietsen achterin, bagage en wij erin en rijden maar! Tegen half tien waren we op het vliegveld van Belgrado, een soort Madurodam in vergelijking met Schiphol. Afscheid genomen van Gianni, bagage op de fietsen en huppetee de departure-hal in. Tegen half twaalf inchecken (hadden we natuurlijk al via internet gedaan; ook een verhaal apart trouwens!), dus tijd genoeg om de fiets in te pakken. Trappers waren er al af; stuur in lengterichting, zadel down, kabels beschermen, breekbare onderdelen (zoals voorlamp) verwijderd en tot slot kunststof beschermhoezen aanbrengen. A4tje erop met flightnumber en naam vliegveld van aankomst en 'owner: Van Hees'. Zo moest het maar. Om half twaalf fietsen op de band om te wegen, daarna naar aparte bagageruimte. Stempeltje hier, handtekeningetje daar en uit zicht waren onze voertuigen.

Met ruim een uur vertraging vertrokken we naar Keulen/Bonn. Geen problemen; fietsen, bagage, maar ook wij hadden de reis goed doorstaan. Fietsen weer 'fietsklaar' gemaakt, behalve de trappers dan, want fietsen op stationperrons kan toch niet. En zeker niet in Keulen in de spits. Allemachies, wat een drukte. Om een lang verhaal kort te maken: we waren na 5x overstappen om 22.30u op Utrecht CS. Broodje gegeten en wat gedronken; 23.30u in Ede, gelukkig. Moe, maar voldaan.

Wat een reis hebben we gemaakt! Pakweg 1200km over zeer verschillende wegen (of wat daarvoor doorgaat); door prachtige landschappen, maar ook langs vuilnisbelten langs de weg; onbegrijpelijke talen, maar oh zo aardige mensen. De voorbereiding op het 'tripje' was ok, degenen die Tanja kennen, weten dat dat tot in de puntjes geregeld wordt. Ik zelf was niet zo zeer benieuwd na mijn net van een meniscusoperatie herstelde knie, maar meer naar mijn algehele conditie: te zwaar en te weinig trainingskilometers. Behoudens de eerstedag ging het eigenlijk van een leien dakje. Gaandeweg ging het beter en gemakkelijker.

'DONAU:Net als in het Nederlands heet de rivier in het Duits Donau. Verder heet hij in het Slowaaks Dunaj, in het Hongaars Duna, in het Kroatisch Dunav, in het Servisch en BulgaarsDunav, in het Roemeens Dunarea, in het OekraïensDoenaj en in het Engels en Frans Danube. Deze namen zijn allemaal afgeleid van het Latijnse Danuvius, de naam van een Romeinse riviergod.'

De eerste week met onze reisgenoten Jan & Arjen was bijzonder gezellig en ontspannen. Op dag 1 de beklimming naar ons eerste hotel in Haibach ob der Donau was gelijk al een enorme kuitenbijter, die zijn weerga niet kende. Mauthausen, het KZ-Lager, de sinistere stilte. Wenen, een schitterende fietsstad. De (fiets-) paden naar Wenen waren uitstekend; zelden last van een buiten zijn/haar oevers getreden Donau. Hoe anders zou dat zijn na Wenen!

Bratislava, hoofdstad van Slowakije, mooi gelegen aan de Donau. In onze beleving een 'provinciestad'. Wel apart dat je gewoon euro's uit de geldautomaat haalt en met euro's kunt betalen. En dan de Hongaarse wegen, pfffft, zwaar, maar niet onoverkomelijk; Budapest, een prachtige stad; veel fraaie gebouwen, helaas niet 'fietsbaar'. Ons treinintermezzo naar Pecs in Zuid-Oost Hongarije; aldaar fietsen door een mooi natuur- en wijngebied. Tsja, en dan ons onderkomen voor die nacht bij Zsifkovics Jozsefne (zeg maar 'Gizi') in Nagynyarad, om nooit te vergeten. Een paar uurtjes fietsen in Hrvatska, Kroatie, en dan Servie.

Serbia, een vreemd land, toch nog een beetje 'big brother is watching you'. Zeker in Sombor voelden we ons niet erg op ons gemak (dat gedoe met die paspoorten en de fotosensor in de lift!). Bij Banca Palanka werd dat gelukkig beter. Novi Sad, tweede stad van Servie, aardige stad, maar nou ook weer niet zo bijzonder. Wel hebben we onszelf gekieteld door gedurende twee nachten ons intrek te nemen in Hotel Centar, heerlijk. Onze trein- annex bustocht naar Belgrado, jeetje, wat een dag was dat. En wat viel Belgrado tegen. Een miljoenenstad, maar (voor ons) niet sprankelend, niet fris, nee eerder vuil.Denk dat we een beetje verwend zijn ... Belgrado, een stad die slecht wordt onderhouden. Slechte wegen en stoepen, (zwaar) verkeer dwars door de stad, zwarte aanslag (verontreiniging) op de gebouwen. Kapotgeschoten gebouwen. Veel mensen op straat (noodgedwongen?), ruilhandel. Wat ik al schreef, een merkwaardige stad, maarrr ... wel de stad waar we de aardigste mensen hebben ontmoet. En dat is ook wat waard!

Het waren drie onvergetelijke weken; elke ochtend weer spannend waar we de avond zouden zijn, eten en slapen. Fietsen over vaak hele, hele slechte wegen. Onze fietsen hebben oneindig op hun donder gehad, maar het zonder problemen volbracht. En wij zelf? 1200km over deze wegen was veel, 3 weken was achteraf gezien een klein beetje te lang. Maar die ervaringen nemen ze niet meer van ons af. Volgend jaar weer? Absoluut! Maar dan qua aantal kilometers en aantal dagen iets korter en een (Westeuropees) fietsland. Tanja is al bezig met de voorbereidingen!

We hopen dat jullie hebben kunnen genieten van onze reisverhalen, wij wel in ieder geval. Dank voor jullie interesse en zullen we afspreken tot volgend jaar?

mvrgr. Tanja & Robert

dag 21, Belgrado

Koekoek, zijn we weer!

Elke dag staat bol van verrassingen. Dat willen we graag delen met een ieder.

Als je zin (en tijd) hebt, kom dinsdag as langs. Onze oudste zoon Ronald viert 's avonds zijn verjaardag, maar je kunt ook 's middags een borrel komen drinken.

We zitten inmiddels in een hotel; hostel/appartement was ons 'teveel'. Vanmorgen hakte Tanja de knoop door! Ik heb vanmorgen nog op het politiebureau gezeten, maar daarover later. Zoals we al zeiden: elke dag heeft zijn verrassingen. Gaan nog even genieten en maandag naar huis.

See you! R&T

dag 20, Belgrado

goedemiddag.

Gisteren op Belgrade Fortress geklommen; mooi uitzicht over een merkwaardige stad. Verder Belgrade Cathedral bezocht en 's avonds in Bohemian Quartier gegeten, en lekker!

Vanmorgen, 25 juni, bij graf van Tito geweest. Nice to see, maar dat is alles. We zijn niet zo van die persoonsverheerlijkers. Ook St. Sava, de grootste Orthodoxe kerk van de wereld bezocht; van buiten fraai, van binnen een bouwput! Heftruck reed in kerk rond! Verering 'ikonen' is voor ons een vreemde ervaring, want iedereen kust de schilderijen en stopt geld in de gleuf naast de heilige. En dat terwijl de werklui gewoon bezig zijn met hun werk!

Inmiddels ingecheckt voor vlucht van maandag as. De man van de tourist information heeft (grote) auto geregeld en komt ons ophalen. Brengt ons naar vliegveld; kost wel EUR 30,00 (!). Wie zei nou dat Serven onvriendelijk zijn?

Tot volgende keer!

dag 19, Belgrado

Nou, ook weer een dag die we niet gauw zullen vergeten!

Om 09.00u namen we afscheid van ons fraaie onderkomen, Hotel Centar in Novi Sad. Het was nog droog, maar lichte regen dreigde. Tanja had een leuke route uitgezocht van ca 50km door Fruska Gora, een natuurpark aan zuidoever Dunav (Donau), waar ook een aantal kloosters te bezichtigen zou zijn. Stukje klimmen, maar dan zouden we ook heel wat zien!

Stukje klimmen, stukje klimmen, potdikke, Haibach ob der Donau (zie dag 1) was er niets bij. Het meest erge waren de vele(vracht-)auto's die ook op die weg vertoefden. Wat nou natuurpark? Er kwam geen einde aan de klim. En weet je wat het ergste was? Bovenaan gekomen ('ik doe dat nooit meer!'), koffie gedronken en een verkeerde weg genomen, zodat we een paar minuten later weer beneden aan voet van de berg stonden. Onze gezichten stonden op onweer. Wat nu te doen?? Terug omhoog? Geen sprake van! Over provinciale weg (ca 95km) naar Belgrado? Nee, had zeker niet onze voorkeur. Dan maar terug naar Novi Sad.

Broodje + halve liter cola genuttigd. Op naar het treinstation; we gaan met de trein naar Belgrado. Kaartjes gekocht, fietsen perron opgetild en wachten maar. Na iets meer dan een uur wachten kwam om 14.15u een oude loc met twee wagonnetjes aankachelen met bestemming Belgrado. Ineens kwamen uit alle hoeken en gaten mensen opgeduikeld die allemaal meewilden met deze toen al overvolle trein. De conducteur die 'goedkeuring' moest verlenen voor vervoer van onze fietsen schudde meewarig het hoofd; dat gaat niet lukken. Misschien volgende trein. Tsja, en die zou pas om 16.30u arriveren ...

Een behulpzame Servische jongeman, Pedrag, die zelfzijn trein gemist had en ook naar Belgrado moest, vertelde ons dat we de bus moesten nemen. Lachen joh. Kaartjes halen en dan fietsen onderin ruim. Het had wat voeten in de aarde, maar het lukte. Pedrag wist ook nog wel een Hostel voor ons in Belgrado. Hij belde zijn vriend Dejan en die kwam ons ophalen op busstation in Belgrado. Het is geen Hotel Centar, maar wel genoeg ruimte. We doen het er mee.

Wat een stad dat Belgrado! Wat een kabaal, ongeorganiseerd (verkeer), vies (uitlaatgassen), maar wel levendig en ja echt, aardige mensen. Zelfs de policia staat ons vriendelijk te woord.

Eigenlijk hebben we het beiden wel een beetje gehad en zouden het liefst morgen naar huis gaan. Terugreis is echter gepland op maandag 28 juni as. We gaan er wat van maken de komende dagen (willen sowieso nog naar graf van Tito, de grootste kerk bezoeken en fietsen langs Zemun en de oevers van de Donau) en proberen wat uit te rusten. Niet alleen zijn we lichamelijk enigszins vermoeid, maar ook geestelijk. Kan ook niet anders na alles wat we hebben meegemaakt! En wie weet wat er nog komt? Per slot van rekening moeten we nog vliegen met onze fietsen!

dag 18, Novi Sad

Vannacht heerlijk geslapen, leek bijna onze Auping wel. Sinds tijden niet zo uitgerust wakker geworden. Ontbijt was prima, Robert heeft zelfs 2 gebakken eieren met spek gegeten. Zou goed zijn voor mijn gewicht, ik neem straks wel een taartje bij de koffie (Robert ook denk ik ...

Het regent, maar je kunt niet alles hebben. We gaan straks naar het museum, je moet wel weten wat voor kunst er hier hangt. Wanneer het vanmiddag droog is, willen we naar 'Telefonica Serbia' fietsen. Dat heeft de NAVO gebombardeerd in 1999. De Serven hebben het zo laten liggen. Ook zijn hier toentertijd alle bruggen kapot gebombardeerd. Die zijn weer hersteld.

Zoals je hebt kunnen zien, staan de foto's tot en met 21 juni op de site. We hebben er nog veel meer, maar dat komt later. De regen helpt wel om een groot probleem hier in Servië (gedeeltelijk) op te lossen: de vieze lucht, stof en uitlaatgassen. Het aantal Zastava's, Yugo's en hele oude Golfjes en Passaten neemt iets af, maar de luchtverontreiniging is zwaar. Als je al ziet en ruikt wat de stadsbussen hier produceren! Men is hier nog ver af van strenge milieu-eisen.

wordt vervolgd!

dag 17, Backa Palenka naar Novi Sad

Vandaag een korte rit: 45km. Ontbijt was weer niet best, maar ja, heb het al vaker geschreven: we zijn verwend. Om 09.15u zaten we op de fiets. De Donauroute kunnen we niet nemen vanwege wateroverlast en bitter slechte wegen. Overigens regende het vanmorgen, niet veel weliswaar, maar genoeg om nat te worden.

Wat ik gisteren vergeten heb: niet alle Serven zijn zoals die hufters in Sombor. Gisteren en vandaag bijna alleen maar aardige, behulpzame mensen aangetroffen. Toen we ergens langs de weg wat fruit kochten kwam een oude man ons fietscomputertje bekijken; hij was verbaasd dat wij zoveel gefietst hadden en meldde dat aan iedereen die er omheen stond (denken wij, want we konden het natuurlijk niet verstaan

Vanmorgen zijn we door de 1000km gegaan! Met Tanja gaat het gelukkig goed. Vandaag en morgen herstellen en goed uitrusten en overmorgen de laatste kms naar Belgrado. Hoe de vlucht incl fiets zal gaan, is iets voor latere orde.

We zitten nu in Novi Sad, tweede stad van Serbia. Via Touristinfo zitten we voor Servische begrippen in een 'reteduur' hotel (EUR 80/nacht voor ons beiden incl ontbijt). Hotel Centar, net nieuw, design inrichting (Philip Starck). Nou, het is alle 80 euries waard,ruime kamer, indirecte verlichting, grote TV, sofa and so on. Denk dat we het wel verdiend hebben ... En, oh ja, een transparante lift, geen fotosensoren (denk ik). Ook in dit hotel zijn weinig gasten, net als in de vorige twee.

Vanavond gaan we naar de overkant van de Donau; schijnt een burcht te zijn die 's avonds fantastisch is om te bezoeken. Vlak in de buurt is een blokhut waar je goed kunt eten. Informatie heb ik van collega van een lokale Rabobank. Zij gaat er ook voor zorgen dat we in Belgrado de beste plekken te zien krijgen. Da's mooi, niet?

Hebben jullie de video's gezien die Jan geplaatst heeft (BEDANKT JANNEMAN!)?

Gefietst vandaag: 45km

Totaal gefietst: 1013km, and still going strong

dag 16, Sombor naar Backa Palenka

Goedemiddag. Hebben een internetcafeetje gevonden.

Vanmorgen na een onrustige nacht (achterdocht, argwaan?) opgestaan en naar beneden gegaan om te ontbijten. Wat schetst onze verbazing? Wij zijn de enigen! Een (donkere) balzaal vol tafels, slechts 1 gedekt. Waarom stoppen ze ons dan op de 7e verdieping tegenover OFFICE? Alleen maar om er voor zorg te dragen dat we de lift gebruiken die vol zit met spionageapparatuur? Een lift die alleen maar werkt als je in het midden voor de fotosensoren (spiegel?) staat? Als je 1 stap buiten het midden stapt, stopt de lift. Echt vertrouwenwekkend dus ...

Na veel vijven en zessen werd het ontbijt gebracht en dat bestond uit blokken fetakaas en knoflookworst, lekker joh, op je nuchtere maag. Gelukkig hadden ze op verzoek JAM. Toen maar afgerekend en weer wat stempels gekregen, anders kunnen we straks het land niet uit. Tanja deed het woord bij die hufter, ik kon niets goed doen bij hem na die paspoortkwestie van gisteren.

En toen als de donder die tent uit! Overigens bleven we weer vast zitten in de lift.

Op pad maar weer. Het liefst waren we langs de Donau gereden, maar omdat daar geen slaapgelegenheden zijn, hebben we besloten rechtstreeks naar Backa Palenka te rijden, ca 75km. Op zich geen onaardige rit, boerenlandschap. Opvallend is wel dat de mensen al hun vuil langs de weg storten, plastic flessen, halve bedden, lege chipszakken, kleding en ga zo maar door wordt gewoon gedumpt. Zonde, want het landschap is mooi. Vandaag een zigeunergezin gezien met hun hele hebben en houwen op twee karren, getrokken door paarden. Armoe troef.

Mijn lieftallige echtgenote begint scheurtjes te vertonen, lichamelijke klachten. Niet op gebied van conditie, maar nek schouder rugklachten. Ze zit er een beetje door. Yo, kun je effe overkomen?

Ik ben erachter gekomen, dat de fietsvakantie naar Belgrado toch iets te ambitieus is geweest. Robert fietst gemakkelijk en heeft nergens last van. Ik hoor iedereen al zeggen, we hadden het toch al gezegd, vooral de mensen die nog geen 10 km achtereen kunnen fietsen ...

Morgen naar Novi Sad, ca 45km. We blijven daar 2 nachten. Daarna naar Beograd, de eindbestemming.

Gefietst vandaag 78km.

Totaal 978km.

dag 15, Pecs naar Sombor (Servie)

Uitstekend geslapen. Met zijn allen ontbeten (8 man in totaal). Lekkeren zeer uitgebreidmet producten die wij niet kenden. Natuurlijk wat schrijven in het gastenboek en om 09.30u vertrokken.

Tegen half elf gingen we de grens met Kroatië over. Gelijk kwam iemand ons vertellen waar de Ruta Dunav (Donau Radweg) lag. Erg aardige mensen, ze groetten ons onderweg. Boerenlandschap, rust, onbegrijpelijk dat hier zo gevochten is. De Hongaren waarmee we gisteren aan tafel zaten hebben dit in de negentiger jaren allemaal meegekregen. Een heel vreemd verkeersbord kwamen we tegen net voor de grens: pas op voor vallende bommen (?!). Na een uurtje of twee, waarin we een enorme klim van ca 10% moesten overwinnen, kwamen we bij de grens met Servië. Probleemloos staken we de Donau en de grens over en waren we in Servië.

Weer boerenlandschap en uiteraard (need I say more) slechte wegen. We zijn echt verwend in ons kikkerlandje! Tsja, tussen de middag iets eten, moeilijk, moeilijk. Uiteindelijk bij een bakkertje belegde broodjes en cakejes gehaald plus twee flesjes Pepsi (geen Coca Cola deze keer). Dat ging er in als zoete koek. Onze stopplaats zou Sombor (ik weet ook hoe dat in Cyrillisch geschreven moet worden, maar kan de toetsen niet vinden) worden.

In Sombor overnachten we in een oud communistisch bolwerk, waar de mensen op zijn zachts gezegd onaangenaam zijn. Onze paspoorten werden ingenomen en ondanks herhaaldelijk aandringen kregen we ze niet terug. Eerst maar even de tweede helft van NED / JAPAN kijken en dan nog maar eens proberen. Ze werden vastgehouden onder het mom van 'bang dat we niet betalen'. Morgen zouden we ze terugkrijgen. Toen ik begon te dreigen met JP koos men eieren voor het geld. En terecht. Uiteindelijk gaven ze de paspoorten af.

Het is nu net na 20.00uur, hebben zeer smakelijk gegeten en gaan zo de route voor morgen uitzetten. Wordt lastig, omdat er maar bar weinig slaap- en eetgelegenheden zijn. Maar ... we hebben voor hetere vuren gestaan!

Oh, nog een ding, opvallend is de ronduit onbeschofte wijze waarop wij worden behandeld, met name door jonge mannen. De jonge vrouwen daarentegen zijn aardig en doen moeite om ons (in Engels) te helpen. De ouderen spreken, met uitzondering van een enkeling, geen andere taal dan Servisch, in ieder geval geen Engels of Duits. Zijn benieuwd of dat alleen voor het platteland geldt.

Gefietst, 75km

Totaal gefietst, 900km

Foto's volgen nog.