Nou, ook weer een dag die we niet gauw zullen vergeten!

Om 09.00u namen we afscheid van ons fraaie onderkomen, Hotel Centar in Novi Sad. Het was nog droog, maar lichte regen dreigde. Tanja had een leuke route uitgezocht van ca 50km door Fruska Gora, een natuurpark aan zuidoever Dunav (Donau), waar ook een aantal kloosters te bezichtigen zou zijn. Stukje klimmen, maar dan zouden we ook heel wat zien!

Stukje klimmen, stukje klimmen, potdikke, Haibach ob der Donau (zie dag 1) was er niets bij. Het meest erge waren de vele(vracht-)auto's die ook op die weg vertoefden. Wat nou natuurpark? Er kwam geen einde aan de klim. En weet je wat het ergste was? Bovenaan gekomen ('ik doe dat nooit meer!'), koffie gedronken en een verkeerde weg genomen, zodat we een paar minuten later weer beneden aan voet van de berg stonden. Onze gezichten stonden op onweer. Wat nu te doen?? Terug omhoog? Geen sprake van! Over provinciale weg (ca 95km) naar Belgrado? Nee, had zeker niet onze voorkeur. Dan maar terug naar Novi Sad.

Broodje + halve liter cola genuttigd. Op naar het treinstation; we gaan met de trein naar Belgrado. Kaartjes gekocht, fietsen perron opgetild en wachten maar. Na iets meer dan een uur wachten kwam om 14.15u een oude loc met twee wagonnetjes aankachelen met bestemming Belgrado. Ineens kwamen uit alle hoeken en gaten mensen opgeduikeld die allemaal meewilden met deze toen al overvolle trein. De conducteur die 'goedkeuring' moest verlenen voor vervoer van onze fietsen schudde meewarig het hoofd; dat gaat niet lukken. Misschien volgende trein. Tsja, en die zou pas om 16.30u arriveren ...

Een behulpzame Servische jongeman, Pedrag, die zelfzijn trein gemist had en ook naar Belgrado moest, vertelde ons dat we de bus moesten nemen. Lachen joh. Kaartjes halen en dan fietsen onderin ruim. Het had wat voeten in de aarde, maar het lukte. Pedrag wist ook nog wel een Hostel voor ons in Belgrado. Hij belde zijn vriend Dejan en die kwam ons ophalen op busstation in Belgrado. Het is geen Hotel Centar, maar wel genoeg ruimte. We doen het er mee.

Wat een stad dat Belgrado! Wat een kabaal, ongeorganiseerd (verkeer), vies (uitlaatgassen), maar wel levendig en ja echt, aardige mensen. Zelfs de policia staat ons vriendelijk te woord.

Eigenlijk hebben we het beiden wel een beetje gehad en zouden het liefst morgen naar huis gaan. Terugreis is echter gepland op maandag 28 juni as. We gaan er wat van maken de komende dagen (willen sowieso nog naar graf van Tito, de grootste kerk bezoeken en fietsen langs Zemun en de oevers van de Donau) en proberen wat uit te rusten. Niet alleen zijn we lichamelijk enigszins vermoeid, maar ook geestelijk. Kan ook niet anders na alles wat we hebben meegemaakt! En wie weet wat er nog komt? Per slot van rekening moeten we nog vliegen met onze fietsen!