Na nog twee dagen rondgebanjerd te hebben in Belgrado zijn we op maandag 28 juni huiswaarts getrokken. Om klokke 9 stond Gianni van 'Touristinfo' voor deur van Hotel Prag. Ben even vergeten of we gemeld hebben dat we de laatste twee nachten in Belgrado echt rust wilden hebben, dus verhuisd zijn naar Hotel Prag twee straten verderop.

Fietsen achterin, bagage en wij erin en rijden maar! Tegen half tien waren we op het vliegveld van Belgrado, een soort Madurodam in vergelijking met Schiphol. Afscheid genomen van Gianni, bagage op de fietsen en huppetee de departure-hal in. Tegen half twaalf inchecken (hadden we natuurlijk al via internet gedaan; ook een verhaal apart trouwens!), dus tijd genoeg om de fiets in te pakken. Trappers waren er al af; stuur in lengterichting, zadel down, kabels beschermen, breekbare onderdelen (zoals voorlamp) verwijderd en tot slot kunststof beschermhoezen aanbrengen. A4tje erop met flightnumber en naam vliegveld van aankomst en 'owner: Van Hees'. Zo moest het maar. Om half twaalf fietsen op de band om te wegen, daarna naar aparte bagageruimte. Stempeltje hier, handtekeningetje daar en uit zicht waren onze voertuigen.

Met ruim een uur vertraging vertrokken we naar Keulen/Bonn. Geen problemen; fietsen, bagage, maar ook wij hadden de reis goed doorstaan. Fietsen weer 'fietsklaar' gemaakt, behalve de trappers dan, want fietsen op stationperrons kan toch niet. En zeker niet in Keulen in de spits. Allemachies, wat een drukte. Om een lang verhaal kort te maken: we waren na 5x overstappen om 22.30u op Utrecht CS. Broodje gegeten en wat gedronken; 23.30u in Ede, gelukkig. Moe, maar voldaan.

Wat een reis hebben we gemaakt! Pakweg 1200km over zeer verschillende wegen (of wat daarvoor doorgaat); door prachtige landschappen, maar ook langs vuilnisbelten langs de weg; onbegrijpelijke talen, maar oh zo aardige mensen. De voorbereiding op het 'tripje' was ok, degenen die Tanja kennen, weten dat dat tot in de puntjes geregeld wordt. Ik zelf was niet zo zeer benieuwd na mijn net van een meniscusoperatie herstelde knie, maar meer naar mijn algehele conditie: te zwaar en te weinig trainingskilometers. Behoudens de eerstedag ging het eigenlijk van een leien dakje. Gaandeweg ging het beter en gemakkelijker.

'DONAU:Net als in het Nederlands heet de rivier in het Duits Donau. Verder heet hij in het Slowaaks Dunaj, in het Hongaars Duna, in het Kroatisch Dunav, in het Servisch en BulgaarsDunav, in het Roemeens Dunarea, in het OekraïensDoenaj en in het Engels en Frans Danube. Deze namen zijn allemaal afgeleid van het Latijnse Danuvius, de naam van een Romeinse riviergod.'

De eerste week met onze reisgenoten Jan & Arjen was bijzonder gezellig en ontspannen. Op dag 1 de beklimming naar ons eerste hotel in Haibach ob der Donau was gelijk al een enorme kuitenbijter, die zijn weerga niet kende. Mauthausen, het KZ-Lager, de sinistere stilte. Wenen, een schitterende fietsstad. De (fiets-) paden naar Wenen waren uitstekend; zelden last van een buiten zijn/haar oevers getreden Donau. Hoe anders zou dat zijn na Wenen!

Bratislava, hoofdstad van Slowakije, mooi gelegen aan de Donau. In onze beleving een 'provinciestad'. Wel apart dat je gewoon euro's uit de geldautomaat haalt en met euro's kunt betalen. En dan de Hongaarse wegen, pfffft, zwaar, maar niet onoverkomelijk; Budapest, een prachtige stad; veel fraaie gebouwen, helaas niet 'fietsbaar'. Ons treinintermezzo naar Pecs in Zuid-Oost Hongarije; aldaar fietsen door een mooi natuur- en wijngebied. Tsja, en dan ons onderkomen voor die nacht bij Zsifkovics Jozsefne (zeg maar 'Gizi') in Nagynyarad, om nooit te vergeten. Een paar uurtjes fietsen in Hrvatska, Kroatie, en dan Servie.

Serbia, een vreemd land, toch nog een beetje 'big brother is watching you'. Zeker in Sombor voelden we ons niet erg op ons gemak (dat gedoe met die paspoorten en de fotosensor in de lift!). Bij Banca Palanka werd dat gelukkig beter. Novi Sad, tweede stad van Servie, aardige stad, maar nou ook weer niet zo bijzonder. Wel hebben we onszelf gekieteld door gedurende twee nachten ons intrek te nemen in Hotel Centar, heerlijk. Onze trein- annex bustocht naar Belgrado, jeetje, wat een dag was dat. En wat viel Belgrado tegen. Een miljoenenstad, maar (voor ons) niet sprankelend, niet fris, nee eerder vuil.Denk dat we een beetje verwend zijn ... Belgrado, een stad die slecht wordt onderhouden. Slechte wegen en stoepen, (zwaar) verkeer dwars door de stad, zwarte aanslag (verontreiniging) op de gebouwen. Kapotgeschoten gebouwen. Veel mensen op straat (noodgedwongen?), ruilhandel. Wat ik al schreef, een merkwaardige stad, maarrr ... wel de stad waar we de aardigste mensen hebben ontmoet. En dat is ook wat waard!

Het waren drie onvergetelijke weken; elke ochtend weer spannend waar we de avond zouden zijn, eten en slapen. Fietsen over vaak hele, hele slechte wegen. Onze fietsen hebben oneindig op hun donder gehad, maar het zonder problemen volbracht. En wij zelf? 1200km over deze wegen was veel, 3 weken was achteraf gezien een klein beetje te lang. Maar die ervaringen nemen ze niet meer van ons af. Volgend jaar weer? Absoluut! Maar dan qua aantal kilometers en aantal dagen iets korter en een (Westeuropees) fietsland. Tanja is al bezig met de voorbereidingen!

We hopen dat jullie hebben kunnen genieten van onze reisverhalen, wij wel in ieder geval. Dank voor jullie interesse en zullen we afspreken tot volgend jaar?

mvrgr. Tanja & Robert